Ανθρώπινα
Παιχνίδια
Στην
οχλαγωγία της σύγχρονής τέχνης και την προσπάθεια για εντυπωσιασμό μέσα από
εικόνες που προξενούν σοκ ή την απόπειρα
να προσαρτηθεί νόημα σε αναπαραστάσεις που δεν αγγίζουν το κοινό, οι
πίνακες της Μαριάννας Κατσουλίδη ανοίγουν αβίαστα δρόμους προς τον θεατή και
τον κάνουν μέτοχο του προβληματισμού της δημιουργού τους, ενώ ταυτόχρονα
παρέχουν «κλειδιά» για την πρόσβαση σε εσωτερικούς χώρους που ο θεατής αγνοεί ή
επιλέγει να ξεχνά.
Η
καλλιτέχνιδα, χωρίς εκζήτηση, επιλέγει σαν αφετηρία της απλά αντικείμενα της
καθημερινότητας, τα παιχνίδια. Τα φέρνει σε διαστάσεις, οι οποίες έχουν
αποχωρήσει πια από αυτό που μπορούμε να πιάσουμε και να στριφογυρίσουμε στα
χέρια μας. Τα παιχνίδια μοιάζουν να πλησιάζουν σε μέγεθος ζωντανούς ανθρώπους.
Αρχετυπικές εικόνες, η μάνα με τα πολλά παιδιά, ο καβαλάρης, το ζευγάρι, το
παιδί με το κατοικίδιο του, γίνονται τα «κλειδιά» που φέρνουν αντιμέτωπο τον
θεατή από τη μια με τον εαυτό του και από την άλλη με τους αυστηρά καθορισμένους
και προκατασκευασμένους ρόλους τους οποίους καλείται να υιοθετήσει στην
καθημερινή του ζωή και για την εξυπηρέτηση της καθημερινής του επικοινωνίας.
Η
γλύκα, το αστείο, το χαριτωμένο του παιχνιδιού συνεχίζει να ζει μέσα στο χρώμα
της Μαριάννας και να εξισορροπεί υπέροχα την σοβαροφάνεια ενός παιχνιδιού,
ενήλικου πια μεγέθους, μέσα από την ακρίβεια του ρευστού της σχεδίου. Οι
γνώριμες εικόνες ανακινούν οικεία συναισθήματα ενώ ταυτόχρονα καλούν τον καθένα
μας να ψηλαφίσει τον εαυτό του ώστε να διαχωρίσει την μοναδικότητά του και την
ζωντάνια του από την υπερμεγέθη τροβαδούρο με την κιθάρα και τις μακριές
βλεφαρίδες και τον εξαιρετικά προσηλωμένο «σπόρτσμαν» με το κυνηγετικό όπλο.
Το ερώτημα που πλανάται
μέσα στο μυαλό της δημιουργού «τι κι αν, τελικά, κι εμείς δεν είμαστε παρά
παιχνίδια, στα χέρια ενός μεγαλύτερου παιδιού»; αποδίδεται με ακρίβεια στα
σοβαρά και αξιοπαρατήρητα παιχνίδια της Μαριάννας Κατσουλίδη. Όμως η ζωγράφος
κλείνει το μάτι μέσα από τα έργα της, με έναν αέρα αισιοδοξίας και διάθεσης για
άνοιγμα, γιατί επιμένει να επιλέγει σαν αντικείμενό της τα παιχνίδια. Οι
εικόνες της καταλήγουν λοιπόν μία δυνατή υπενθύμιση της ανάγκης για επαφή με τον
πραγματικό εαυτό, όποιο κοστούμι και πόζα κι αν αυτός έχει επιλέξει να ενδυθεί.
